سعدیا مرد نکونام بمیرد آنهم مرده آنست که دگر جم نخورد
برای نوشتن ذهنم را آزاد گذاشت. آزاد آزاد.از ماست تا شب/از بزرگان تا محمود/از فروید تا سهراب/از تار تایار/از فهم تا من! از...
من در این تاریکی بدنبال چه میگردم؟ نمیدانم.تنها در این بیخردی این را دانستم که دگر
محرم دل حافظ در حرم یار نمیماند
و سعدی دگر برای نزهت ناظران و فسحت حاضران کتابی نمینویسد
و اگر خیام بود بجای می ناب با خوردن شیشه وقوطی های دست ساز امروزی ناله سر میداد که:می ننوش تا بدانی از کجا آمده ای خوش نباش تا بدانی به کجا خواهی رفت به کجا خواهی رفت رفت و رفت ورفت تا به جنگلی رسید. شب بود و جنگل تاریک/تاریک و مخوف.جنگل پر بود از جانوران درنده ای که به هیچ چیز و هیچ کس حتی خودشون هم رحم نمیکردند
چشم دل باز کن که جان بینی...
هراس نکنید.هرگاه بر ترس خود از آب فایق شدیم شنا کردن در جریان اندیشه های غریب و دلفریب بیش از آنکه فکرکنیم آسان خواهد شد.
و نیز به گمانم خواهیم دید که تامل و تعمق به پاره ای از اندیشه ها ممکن است بینش ما را نسبت به جهانی که ما برای خود ساخته ایم و خود را محدود در آن حس میکنیم تغییر دهد.
در واقع امید من اینست که اندیشه های مستتر و باز هم اندیشه های مستتر دید و نگاه ما را به این جهان تغییر دهد.
اون که دستهاش دیگه خسته است اون که لبهاش دیگه بسته است
اون که پشتی تکیه گاشه اون که حرفهاش تو نگاشه
مثل ما اون حالی داشته مثل ما بهاری داشته
تو محافل سری داشته اره اون یه یاری داشته
پیر زن دیگه خسته است پیر زن پاش دیگه بسته است
پیر زن میخواد که باشه اما رفتن تو صداشه
یه روزی اون حالی داشته اره اون نگاری داشته
پاهای پر جونی داشته رگهای پر خونی داشته
حالا اون گوشه ایوون مونده چشم براه مهمون
همه عمرش توی یادش حالا قرصهاش مثل یارش
اسبی و سواری داشته پاییز و بهاری داشته
روز و شبهاش فرقی داشته دل پر رونقی داشته ...
برای مادر بزرگم زیبا داوودی
دیروز بدیدن آرش یکی از دوستام که از قضا آدم خاطره بازیه و کلا عاشق مقولات نوستالژیکه رفتم .بعد از اینکه با حرفاش کمی حس نوستالژی منو تحریک کرد.روزنامه ای رو برای خوندن آورد که اگه پلاستیک محافظ روش نبود الان به پودر کاغذ تبدیل شده بود.روزنامه اطلاعات سال ۱۳۴۱.یعنی حدود ۵۰سال پیش.توی اون مقاله ای بود به قلم دکتر ابراهیم باستانی پاریزی از شرح حال تهران اون زمان که برام خیلی جالب بود .از اونجایی که روزنامه رو نمیتونستم بیارم قسمتی از اون رو نوشتم فکر کردم بد نیست شما هم بخونید <<حدود بیست سال است تهران قریب یک میلیون و نیم نفر از مردم جوان و فعال این کشور را خورده و مثل تیزاب در خود حل کرده.یعنی جمعیت ۵۰۰هزار نفری خود را به ۲ میلیون رسانده.در حالیکه طی این مدت نه عواید تهران به چهار برابر رسیده نه گندم و اذوقه اش ۴ برابر شده. این ۲ میلیون نفر در تهران چه میکنند و چه میخواهند؟ این اشخاص از کلیه مراحل انسانیت و بشریت فرو مانده اند.تفریح ندارند.از همسر و فرزند خود بیخبر هستند.فرصت ملاقات اقوام را ندارند.وحتی اگر همسایه اش بمیرد نمیداند که کیست.وقتی خودش هم بمیرد کسی نخواهد پرسید که بود.!!!! >> حیف که نیستم روزنامه ۵۰ سال دیگه رو بخونم ولی اگه میشد خیلی جالب بود
در اواسط تابستان هستیم ولی بوی بارانی که به مشامم میرسد نوید پاییز را میدهد.براستی تابستان با تمام گرمای ازار دهنده اش شاد است و پاییز با تمام زیباییش غمگین.با خود گفتم گر چه خزان زیباست گر چه پر از رنگ و بوست.اما شاد نمیسازد دمی قلب پریشان مرا.آن همه سبزی کجاست ؟وآن همه سرخی چه شد؟ هزار ز بستان رفته وزاغ پر وقار گشته است.چنین روا نباشد بلبل شوریده را. واقعا یاد نو جوانی بخیر.فصل خزان عمر ماست که شادی در ان گم شده. تا که جوانی تویی همچو عقابی قوی ......پیر شوی میدهد چرخ بدستت عصا. دست را بر پیشانیم کشیدم ووقتی دست بروی کاغذ گذاشتم شکل دستم به واسطه خیس بودنش بجا ماند و آن خیسی را اشک پیشانیم دیدم.دوباره با خود گفتم اشک از قلبم آمد و بر صورتم چکید .بجای دیده جانم بدیدگاه آمد ولیکن دریغ و افسوس که یوسف دردانه را ندید. راه گلو را بغض گرفته است وراه چشم را اشک.