سعدیا مرد نکونام بمیرد آنهم مرده آنست که دگر جم نخورد
برای نوشتن ذهنم را آزاد گذاشت. آزاد آزاد.از ماست تا شب/از بزرگان تا محمود/از فروید تا سهراب/از تار تایار/از فهم تا من! از...
من در این تاریکی بدنبال چه میگردم؟ نمیدانم.تنها در این بیخردی این را دانستم که دگر
محرم دل حافظ در حرم یار نمیماند
و سعدی دگر برای نزهت ناظران و فسحت حاضران کتابی نمینویسد
و اگر خیام بود بجای می ناب با خوردن شیشه وقوطی های دست ساز امروزی ناله سر میداد که:می ننوش تا بدانی از کجا آمده ای خوش نباش تا بدانی به کجا خواهی رفت به کجا خواهی رفت رفت و رفت ورفت تا به جنگلی رسید. شب بود و جنگل تاریک/تاریک و مخوف.جنگل پر بود از جانوران درنده ای که به هیچ چیز و هیچ کس حتی خودشون هم رحم نمیکردند
چشم دل باز کن که جان بینی...
هراس نکنید.هرگاه بر ترس خود از آب فایق شدیم شنا کردن در جریان اندیشه های غریب و دلفریب بیش از آنکه فکرکنیم آسان خواهد شد.
و نیز به گمانم خواهیم دید که تامل و تعمق به پاره ای از اندیشه ها ممکن است بینش ما را نسبت به جهانی که ما برای خود ساخته ایم و خود را محدود در آن حس میکنیم تغییر دهد.
در واقع امید من اینست که اندیشه های مستتر و باز هم اندیشه های مستتر دید و نگاه ما را به این جهان تغییر دهد.
اون که دستهاش دیگه خسته است اون که لبهاش دیگه بسته است
اون که پشتی تکیه گاشه اون که حرفهاش تو نگاشه
مثل ما اون حالی داشته مثل ما بهاری داشته
تو محافل سری داشته اره اون یه یاری داشته
پیر زن دیگه خسته است پیر زن پاش دیگه بسته است
پیر زن میخواد که باشه اما رفتن تو صداشه
یه روزی اون حالی داشته اره اون نگاری داشته
پاهای پر جونی داشته رگهای پر خونی داشته
حالا اون گوشه ایوون مونده چشم براه مهمون
همه عمرش توی یادش حالا قرصهاش مثل یارش
اسبی و سواری داشته پاییز و بهاری داشته
روز و شبهاش فرقی داشته دل پر رونقی داشته ...
برای مادر بزرگم زیبا داوودی