به یاد گذشتگان

در کنار وبه موازات صحنه های واقعی یا بازسازی ذهنی واقعیتها که سهم تخیلات است با چارچوب واقعی اهمیت پیدا میکند.در حاشیه این تجربه ها و این بازگشت های به عقب و یادهاست که فکر های زود گذر که تا به حال بار ها بگوش ما خورده است و ما توجه انچنانی به ان نکرده ایم  وارد ذهن میشود وبا دقتی بیشتر بر جزییات ان دل انگیز میشود.         ایا تا به حال به پیشینه خود فکر کرده اید.همین لحظه که در حال خواندن این مطالب هستید.به دویست یا سیصد سال پیش برگردید.که البته این مدت در مقیاس با پیدایش اولین انسان یا اولین زندگی که حاوی همان تجربه های تلخ و شیرین است مدت طولانی نیست.ببینید چه افرادی در این ابر خیال شما بوجود میایند.که چه کرده اند!ولی حالا هیچ نامی و اثری از انها نیست.یا بهتر بگویم که اگر یکی از انها نبود شما اینک تا این حد درگیر و دلمشغول کارهای روزانه نبودید که حتی نتوانید لحظه ای را نیز به تفکر ادوار گذشته اختصاص دهید.شاید قلم با صداقت و روشنی تفکرات ما هماهنگی نداشته باشد و به ان خیانت کند اما ذهن دامنه  بسیار وسیعی دارد .پس بیاییم در این دامنه وسیع از گذشته هایمان بیشتر یاد کنیم.من با کسانیکه فکر میکنند که احترام گذاشتن به گذشتگان مستلزم ان است که نیم تنه انها را مثل مجسمه ای در بیاورند هم عقیده نیستم.بلکه بهترین راه احترام گذاشتن به پیشینیان کاوش در نحوه زندگی آنهاست